Dag 1 - naar Washington DC

3:45 gaat de wekker. Opstarten op zo'n tijdstip is al nooit mijn favoriete bezigheid geweest, maar deze keer is het extra spannend. Hoe zal het gaan vandaag?

Na de laatste dingetjes in orde maken staat de Schiphol taxi prima, als afgesproken, om 5 uur voor de deur. Toch wel een erg fijne manier om vanuit het 'hoge Noorden' op Schiphol te komen. Thuis had ik trouwens al wel gezien dat onze vlucht, de UA125, behoorlijk wat vertraging zou hebben. Volgens mij had het te maken met een grote United storing met de computers waardoor de Boeing later vanuit Newark vertrok. Maar dit, samen met de voorspoedige taxirit leidde er wel toe dat we behoorlijk lang moesten wachten om te kunnen boarden, en als je je leeg en lamlendig voelt is dat wachten behoorlijk slopend. En ondertussen ook nog de nodige paniek op Schiphol vanwege een gevonden bom uit WWII. Maar het is wat het is en ruim een uur te laat waren we toch echt op weg.

Op zich wel grappig trouwens, als je ziet dat ze de vlucht van Schiphol naar Washington DC uitvoeren met een, toch wel kleine, Boeing 757-200. (Verder wel een prima en vooral nieuw vliegtuig met eigen schermpjes en een power connector in/bij elke stoel.) Deze vliegtuigen zie je eigenlijk nooit op zulke lange vluchten. Hij zat trouwens ook nog eens bommetje vol en we hadden dan ook de nodige meters startbaan nodig voordat we los waren.

De vlucht zelf was prima. Geen noemenswaardige turbulentie gehad. Maar bijna 9 uren in een vliegtuigstoel waren toch wel een aardige marteling. Wat was ik blij dat ik uit het vliegtuig mocht. Eenmaal uit het vliegtuig mochten we ook nog gebruik maken van een oude Washington Dulles traditie, de 'rijdende lounge'. Deze brengt je van de pier naar de centrale hal, en is ondertussen al gedeeltelijk vervangen door een soort metro, net als in Atlanta. Maar dit werkt ook, en het is best grappig om met een soort veredelde schaarlift over een vliegveld te rijden. Een rijdende traditie.

En toen een stuk waar ik ook alweer behoorlijk tegenop keek. De laaaaange wachtrijen bij de douane. Maar wat bleek, we waren bijna helemaal alleen. Er waren echt nog meer douaniers dan klanten, en het was er ook nog eens heerlijk koel en overzichtelijk. Een prima en supersnelle ervaring.

En toen nog ontdekken wat onze taxirit naar het hotel precies in zou houden. Ik had online een SUV meet & greet geregeld, maar heb verder helemaal geen instructies gekregen over hoe of wat. Maar ach, hoe moeilijk kan het zijn. Nou, best wel moeilijk blijkt achteraf. Want wij waren al teleurgesteld dat er niemand met een bordje voor ons klaar stond. Dan maar door naar de Supershuttle balie. Maar wat bleek, de beste man stond er wel met zijn bordje, en wij zijn hem zo voorbij gelopen. Op zich niet erg, maar toen ze hem probeerden te bellen was ie onbereikbaar zodat we ruim 20 minuten op de chauffeur gewacht hebben. En eenmaal onderweg bleek dat de centrale behoorlijk boos op de man was geworden en de rit al aan een ander hadden beloofd. Terwijl hij er eigenlijk niets aan kon doen. De hele rit is er heen en weer gebeld, in Engels en Frans!! en zelfs ik heb nog met z'n baas of zo, gesproken. Alle beetjes helpen, haha. Al met al was de meet & greet een waar spektakel geworden. Heb hem maar een tientje extra fooi gegeven en hem een hart onder de riem gestoken, want hij was behoorlijk aangeslagen. Helaas zullen we er wel nooit achter komen hoe het is afgelopen.

Hierna nog even inchecken in het Hyatt Regency Crystal City. Dit hebben we via Priceline en het is weer super. Prachtige kamers, naast elkaar, op de 16e verdieping en inderdaad gratis shuttles naar de metro en vliegveld. Als alles een beetje gaat zoals gehoopt zullen we daar morgen dan zeker gebruik van maken.

Al met al een slopende dag geweest, maar we zijn er, en vanaf hier kan het eigenlijk alleen maar beter gaan. Waar ik het meest tegen op keek is achter de rug.

Tot morgen...